De kustlijn in het oosten van Australie is echt schitterend. Waar je ook komt is het prachtig. Na het reisdebacle van donderdag (eigenlijk de gehele dag besteden om een winkel te vinden en Syndney uit te komen in Nederlands weer) kwamen we donderdag aan in Shellharbour. Een campsite met als achtertuin een schitterend strand. Met weemoed doorgereden en de toeristische route gepakt. Zo kwamen we in het pittoreske Kiama, waar een leuke vuurtoren stond met daarbij de tekst Big Blowhole. Hier konden we ons niet echt iets bij voorstellen, dus als rechtgeaarde toerist mag je dan gaan kijken. Een prachtig natuurfenomeen wachtte daar. Vulcanische activiteit zorgde daar voor een rotspartij die een cyclische opspuiting van water voorzaakt. De rots hing over een stuk oceaan, waarbij onder de rots een ruimte was waar het water in stroomde. Deze ruimte raakt vol water, alleen blijven de golven er in stromen waardoor de nog aanwezige lucht in de ruimte gecompresseerd raakt. Dat geeft tegendruk en dan kan het water nog aan 1 zijde er uit en dat is omhoog. Een schitterend gezicht. Daarbij ook verderop nog dolfijnen en een ruig stuk kustlijn en het plaatje was compleet. Op zaterdag reden we door naar Shoalhaven heads, niet heel bijzonder maar wel een park waar een groot recreatieveld lag, inclusief cricketpitch en geiten. Gewapend met oud brood richting deze beestjes, maar ze kenden slechts 1 weg en dat was immer gerade aus richting broodzak en daarmee ons. Door vaste bewoners van het park (in plaats van bejaardenhuizen verblijven de senioren standaard op een camping, sommige campings worden eigenlijk meer bejaardendorpen) werden we uitgelachen want die kenden de diertjes en door de receptie werden ze omschreven als "quite enthousiastic". Snel doorgereden door het droeve Bega richting Eden, wat alleen in naam gelijk is aan het paradijs. Wat ze daar wel hebben is het killer whale museum. Vanaf het midden van de 19e eeuw was de twofold Bay, waar Eden aan ligt, een centrum van walvisvangst. Hier is het dorp groot mee geworden en behalve de baleinen en de walvisolie waren in die tijd ook meer bizarre zaken. Zo zou het verblijven in het met warm water gevulde karkas van een walvis reumapatienten beter maken. Wat apart was eind 19e en begin 20e eeuw dat een troepje Orca's onder leiding van "old Tom" zo schrander was dat de Orca's een walvis de baai inleiden, vervolgens met geluid en staartslaan de walvisjagers opmerkzaam maakten dat een walvis in de baai zat en de walvisvaarders konden dan de walvis doden. De walvisjagers lieten dan eerst de Orca's de tong, lippen en keel van de walvis weg eten om daarna de baleinen en de olie te verwerken. De jagers herkenden de Orca's aan de staartvorm, die voor iedere Orca uniek is. Het skelet van Old Tom is, toen het dier op een gegeven moment op het strand aanspoelde, daarna tentoongesteld en nu is het een streekmuseum. Vervolgens vanuit Eden doorgereden richting Genoa, ja zo het het echt, waar we honger hadden en toen afsloegen op aanwijzing van een bord waarop bed, mes en vork en benzinestation stond. Na donderdag hadden we beter moeten weten. Een met een bus van 8 bij 3,5 op een tourist drive met alleen maar heuvels en twee haarspeldbochten is geen lol. We kwamen aan in Maracoota. Hier wat gegeten en ook de borden gevolgd naar de WW2 bunker, die een rol heeft gespeeld bij het zoeken naar scheepsactiviteit van de vijand. Deze bunker was dicht, de openingstijden zijn zeer ruim te noemen, namelijk dinsdag van 09.30 tot 12.00 uur, daarbuiten bekijk je het maar. Aangezien de bunker vooral ondergronds was kwam van dat bekijken dus niets. Vevolgens bleek dat de way in naar Maracoota ook de enige way out was. Toen maar een nachtje gebleven daar binnen twee uur deze brute combinatie van de drs. P liedjes "heen en weer" en "dodenrit" ons niet zo verstandig leek. Ook hier waren we weer het slachtoffer van de unieke kijk op wegaanwijzingen van de Australische ANWB. Vandaag doorgereden in de richting van Melbourne. Als eerste lag Cann River op de route, waar we vlak voor een rainforest walk maakten en daar vervolgens een heel mooi houten kerje bezochten. Vervolgens dit dorpje doorgelopen om er achter te komen dat, het kerkje uitgezonderd, alle gebouwen in Cann River te koop staan. Verderop in Victoria was dat wat minder, Lakes Entrance was wel mooi als je naar het meer keek en niet achterom, en nu zitten we in Bairnsdale, waarvan de lokale VVV-dame tegen me zei dat hier geen moer te beleven was. En dat geloven we graag. Tot de volgende ronde! @R,J,M en E, echt prachtig inderdaad, in Nederland kunnen alleen buitenlandse gezelschappen zoiets neerzetten. Of de dame die in de kerk zong bij de huwelijksviering natuurlijk