Na een paar dagen rust op een schitterende plek was Melbourne aan de beurt voor een bezoek. We wilden eerst onze campsite regelen en dat hebben we geweten. Ongeveer dezelfde ellende als onze eerste nacht bij Sydney qua accomodatie gecombineerd met onze laatste dag Sydney qua autorit door droevige wijken heen. Het westelijk gedeelte van Melbourne suburbs heeft een goede competitie met Sydney zuid voor meest lelijke wijk van Australie. De wijk heet Footscray en het enige wat voor de Victorianen aan goed uit deze buurt is gekomen is Mervyn Hughes, test cricketer voor Australie en grootafnemer van pizza's in deze wijk. Deze "big Merv" was een zeer goede bowler maar had het postuur van een Michelinman en dat is natuurlijk niet goed voor de knieen. De Australische bond is naar zeggen zelfs zo ver gegaan dat de foto van Merv in alle eettenten werd opgehangen met als onderschrift "Do not feed this man". Dit schijnt nog wel gewerkt te hebben, daar de Victoriaan griezelig trots is op zijn Victoriaan zijn. Vergelijk het maar met bewoners van Friesland of Limburg die eerst Fries of Limburger zijn en daarna pas Nederlander.  Waarschijnlijk is dit de belangrijkste reden geweest dat in 1880 de beruchte Ned Kelly werd opgehangen in de Melbourne gaol. Deze vee- en paardendief vond diefstal en het vermoorden van enkele agenten niet voldoende en wilde zelfs een eigen staat in Victoria stichten. Dat was echt tegen het zere been van de "Victorians" en dus korte metten met deze man. Het bezoek vrijdag aan de "Old Melbourne Gaol" was dan ook indrukwekkend. Echt een gevangenis met drie verdiepingen met een vide in het midden, de plaats van executie (ophanging) binnen de muren van de gevangenis, een kleine cel en een donkere atmosfeer. Een sterke expositie met uitleg, zaken uit de tijd van 1850 tot begin 20e eeuw die geruchtmakend waren, dodenmaskers van geexecuteerden (in verband met de jeugdige lezer geen foto's van gepubliceerd), babyfarming als nieuwe term geleerd en we hadden eigenlijk net te weinig tijd voor mooi.  Melbourne zelf is licht vergelijkbaar met London, mooie oude kerken en gebouwen die je bijna niet meer ziet door de belachelijk hoge kantoren in de stadskern. Het station van Flinders street lijkt van binnen afbraak, aan de buitenkant echt Victoriaans letterlijk en figuurlijk. Een Anglicaanse kathedraal aan de overkant van Flinders viel wat tegen, donker, massaal, erg gericht op geld scoren en we zagen slechts twee beelden. Dit waren beeltenissen van adelaars waar we eerder een andere associatie bij hadden en dan een niet al te beste. Foto's maken in deze kathedraal mocht als je eerst een permissiepas van 5 dollar bij de shop kocht. Lekker bezig. Mooi was het gebouw van de bibliotheek en dat bleek vlak om de hoek bij een oud teamgenoot van Jeroen. Deze Grant is met een Nederlandse getrouwd en heeft een kleine 8 jaar in Nederland gewoond, maar Victoria en vooral Melbourne was toch waar zijn hart lag. Op de 24e verdieping een aardig idee van Melbourne by night gezien, maar het is net te massaal voor woorden. Ze hebben het zelfs bij melbourne central station voor elkaar gekregen om een oude fabriek volledig in de stationshal te incorporeren. Nu is stationshal een woord wat dit complex geen recht doet. Net als in Sydney is Melbourne central station feitelijk een groot hoog Catharijne, wel met meer sfeer, waar toevallig je ook de trein kan nemen. Door de hoogte van de kantoren mist Melbourne als je buiten loopt toch wel een stuk sfeer en vrijdagmiddag rond 17.30 is nu niet de meest geeigende tijd om door Melbourne te banjeren. Het is hier echt druk! Op zaterdagochtend is het gelukkig een stuk rustiger en we zijn zo snel als mogelijk Melbourne ingegaan door het verwachte drukke programma. Om 10.00 uur stonden we bij de Shrine of Rememberance, het Anzac-monument voor de Australiers en Nieuw-Zeelanders in de staat Victoria, maar vooral ook voor de Victorianen die in de verschillende oorlogen hebben gevochten. In een omloop zijn kleine vitrines gemaakt, waarin boeken liggen met de namen van alle Victorianen die in de verschillende oorlogen hebben gevochten. Een naar Grieks ontwerp gemaakt gebouw ( Halicarnassos), met vanaf 10.30 ieder half uur een kort gedenkmoment in het centrum van de Shrine. Ondanks de skyline van Melbourne zijn de Victorianen zo slim geweest om de Shrine een zodanige plaats te geven dat deze op het hoogste punt van binnenstad ligt en je niet het gevoel hebt als je daar staat dat stadsgeluid of -zicht dit moment van overdenking verziekt.  Uiteraard na de ceremonie even gepraat met de lokale veteranen, die meer dan de helft van de vrijwilligers bij de Shrine en het bezoekerscentrum uitmaken. En dan kom je uiteraard trerecht bij de Menin gate en Wipers, want Ieper kunnen ze niet uitspreken. Zie ook de foto van het standbeeld ten opzichte van de gedenksteen.  In het bezoekerscentrum is een mobiele expositie die de verbouw van de grote exporuimte moet opvangen. Daar openen ze op 11 november ( verrassend..) een nieuwe expositie met zelfs een landingsboot die bij Gallipoli is ingezet.  Een stukje lopen door het park bracht ons bij de Rod Laver arena en het complex van de Australian open. Wat we niet op tv zien bij dit tennistoernooi is dat een erg drukke weg, Swan street, hier direct langs loopt. Aan de andere kant liggen 6 treinrails parallel en de outside courts, meestal het jachtterrein van de verdwaalde Nederlandse tennisser die zich weet te plaatsen voor het hoofdtoernooi, liggen echt er bij alsof je op een industrieterrein aan het tennissen bent. We begrepen meteen waarom daar nooit camera's zijn. Aan de overkant van Swan street ligt het olympic park, 1956 voor diegenen die het nog weten, maar Noordoost van dit tennispark ligt het victoriaanse heiligdom, de MCG. De spelen van 1956 kenden daar hun opening en sluiting, in de winter wordt het vooral gebruikt voor AFL (Aussie rules football), maar met een capaciteit van bijna 100.000 man is de MCG vooral bekend door het cricket en de Boxing day Test.  De tour van de MCG is niet direct gericht op cricket en/of traditie. Het is veel meer een rondleiding betreffende de logistiek rondom een cricketwedstrijd of een wedstrijd van de AFL. Aangezien ze net de week hiervoor de AFL finale hadden ging een aardig gedeelte dan ook over hoe het die week er voor is gegaan. De plek waar de bus van Sydney tegen de muur was gereden ( de catacomben van de MCG kunnen qua architectuur wedijveren met de fabrieken in het Ruhrgebied), waar het winnende team zich had omgekleed (faciliteiten in Ruhrgebied in fabrieken beter dan hier), waar de pers zit, hoe ze de camera's richten om publiek onder controle te houden etc. Alleen het stukje van de leden van de Melbourne cricket club was meer traditioneel. Het was zeker interessant, maar het miste de charme van Lord's qua rondleiding en zeker het persoonlijke wat we in 2013 op Murrayfield hebben mogen meemaken, maar dat was ook uniek door de wisselwerking destijds. Even goed gegeten in de enige eettent in de MCG van de ongeveer 50 die open was en daarna het sports museum in. Toen werd ook duidelijk waarom de tour minder traditie tentoonstelde, want het sports museum had als onderdeel het museum van de Melbourne cricket club en het stadion. Een prachtig opgezet gebeuren, eerst de historie van het stadion, gevolgd door een overzicht van Australische sportlegendes (Bradman, Laver o.a), de schoenen van Ian Thorpe (maat heel groot), heel veel cricket, het MCC museum wat een schitterende klassieke uitstraling heeft, de fiets van Cadel Evans (een Victorian), de belangrijkste sportmensen uit Victoria, een uitvergrote cricketpitch en een holografische presentatie van Victoria's favourite son Shane Warne. Shane Warne is het gelukt om populairder te worden dan Merv Hughes, dit door nog veel beter te bowlen en iets beter zijn gewicht onder controle te houden van tijd tot tijd.  Een apart gedeelte voor paardensport met een holografische weergave van een paard, en dan vooral hoe groot zijn hart is en dat tijdens inspanning extra rode bloedlichaampjes worden aangemaakt, waardoor het percentage rode bloedlichaampjes van 45 naar 60% stijgt en zo zuurstof beter en effectiever wordt getransporteerd. Een expositie over medailles en de historie hiervan, een hele grote expo over AFL die we links lieten liggen, Daarna zelf aan de slag met cricket, netball, basketbal, boogschieten (virtueel) en helaas ook voetbal. Echt 10 minuten voor tijd weg en nog even Melbourne in. Daar kwamen we er achter dat tegenover de fabriek in de hal van Melbourne central een opgeblazen zakhorloge hing, aan de achterkant versierd met koala,s die heen en weer tikten als alternatieve pendule (zie foto) en om het half uur klonk het onofficiele nationale volkslied "Walzing Matilda" uit dit uurwerk.  Ondanks de drukte en de lelijke hoogbouw was het lastig afscheid nemen van Melbourne. We hadden nog tijdig bij Geelong een plek geregeld, wat een uurtje rijden was van het station van Footscray.  Australie ging over op zomertijd en dus een uur vooruit. Dit waren we even vergeten en ineens was het al 11.00 uur voordat we echt gingen rijden. De Great Ocean Road. En dat laten we voor onze laatste blog die we in Australie gaan schrijven.