De laatste paar dagen in Australie stonden vooral in het teken van de Great Ocean Road. Na het mooie verblijf in Melbourne was deze route echt schitterend als vervolg. Op zondag bleek dat de Australische zomertijd was ingegaan en reden we ineens pas rond 11.00 uur weg. Als eerste stop het Australische Torquay. We konden hier geen hotel ontdekken met een Spaanse ober en een kamer met uitzicht op zee. De weg zou hier starten, maar was nou nog niet echt speciaal. Vanaf Anglesea werd dat wel anders. Echt schitterend! Rotspartijen, stranden, golven, noem het maar op. In het griezelig toeristische Lorne geluncht, samen met de andere toeristen. De verhouding bewoners/toeristen was ongeveer 1:3 dus snel doorgereden. Met de camper was het wel af en toe lastig rijden, het was het tot en met Apllo bay en Manenga echt waard. De Ocean road is vlak na de eerste wereldoorlog (daar zijn we weer) aangelegd door oud-soldaten om hen werk te bezorgen. Tot aan begin van de dertiger jaren werd ook tol geheven op deze weg. Zelfs als ze nu tol zouden vragen zou nog de weg druk zijn. Manenga is echt prachtig, we hadden daar een camping direct aan het strand en hebben daar echt schitterende foto's kunnen schieten, laaghangende zon en begin van de schemering. Op maandag werd de weg nog mooier, eerst een stukje door een prachtig heuvellandschap, wat mooier gemaakt daar het bewolkt was en het een ruiger uiterlijk gaf. Het leek sterk op de prachtige gebieden in Schotland. Vervolgens kwamen we vroeg aan bij de zogeheten 12 apostelen. Dit zijn zandstenen rotsen in de zee, die langzaam (2 cm per jaar) eroderen. Het zijn niet eens officieel 12 rotsen in de zee, maar een andere naam spreekt minder aan volgens de infoborden. Het hoogtepunt van de Great Ocean Road. De weg houdt even na deze rotsen op en dan krijg je een stuk snelweg die ons in de staat South Australia bracht. Victoria was echt prachtig, het stuk South Australia was dat wel minder. Het begon erg hard te waaien en een tussenstop in Mt. Gambier werd toen een overnachting in dit maffe plaatsje. Wel een mooi meer, zo te zien een uitgedoofde vulkaan, maar voor de rest erg Amerikaans. Dus laat maar. Dat Amerikaanse werd op dinsdag doorgetrokken. We reden richting Robe, daar hadden we over gelezen en gehoord dat dat een mooie plek was. Dat bleek toen we er waren echt tegen te vallen. Wat oudere huizen van de 19e eeuw lagen verstopt tussen lelijke bouw en verderop poenige villa's met dito jachthaven. De old Gaol en de obelisk die schepen zou moeten waarschuwen, zwaar geadverteerd, bleken een ruine waar de Nederlandse archeoloog niet eens meer de moeite voor zou nemen (Gaol) en bij de Obelisk stonden vooral veel hekken met de vriendelijke woorden: keep out. Dus maar doorgereden. Op deze dinsdag hadden we al gemerkt dat we door het meer stereotype Australie reden, lange rechte wegen met weinig te zien, maar de etappe van Robe naar Meningie sloeg alles, op een kleine 200 km 6 bochten, een verdwaald huis, wat boerderijen op de achtergrond en vooral veel, heel veel niets. En dan kom je in Meningie, en wederom het Amerikaanse gevoel van rechttoe rechtaan straten en huizen, lelijk opgezet en een winkel/koffiepunt waar sinds de jaren 50 het assortiment niet meer gewijzigd was, evenals het personeel achter de balie. We hadden echt behoefte aan koffie en een sanitaire stop, dus daar even gezeten met alleen maar countrymuziek op de achtergrond en toiletten in de tuin, nou ja zeg maar een geupgrade gat in de grond. Het is dat we de Pacific zagen en onze camper niet amfibisch was gebouwd, anders zouden we niet beter geweten hebben dat we in het Amerikaanse midwesten waren. Maar door de diepe, clicheachtige droefenis was het ook wel weer geweldig. Wel een erg leuk verhaal gezien over de birdman van de Coorong. Dit is weer zo'n maf verhaal dat jullie dat zelf mogen zoeken op google. Na Meningie kon het niet erger en dat was het gelukkig ook niet. Na nog een kilometer of 20 immer gerade aus te zijn gegaan kwamen we in de wijnstreek in de Fleurieu terecht. Nu waren we wat gewend van onze vakantie in de Cahors-streek, maar dit was een oppervlak aan wijnvelden dat we ons serieus afvragen of er werkelijk zoveel wijn in de wereld gedronken wordt. Wel prachtig om te zien en het plaatsje Strathalbyn was erg charmant en leuk. Een mooie plek zo rond 17.00 uur om kamp op te slaan, echter was de lokale camping gesitueerd op een veldje waar het gemiddelde varken in Nederland niet gezien zou willen worden. Dus toch nog maar even doorgereden en na een mooie tocht door de bergen waren we net op tijd in McLaren Vale, hier was een mooie camping voor onze laatste nacht, naast een wijnveld uiteraard. Vanochtend de camper leeggeruimd, koffers gepakt en nog even McLaren Vale ingegaan. Daar staat de Almond train, een erg leuk winkeltje in een oud treinstel. En de naam zegt het al, veel amandelen. Even aan de praat met de eigenaresse en het was weer raak, mw Tonnie van Lieshout uit Brabant, op haar 11e naar Australie verhuisd. Ze gaf aan dat Nederland benauwend voelt, maar vooral dat het hier meer country was. Ja, dat hadden we al gemerkt.... Het laatste stukje naar Adelaide afgelegd en de camper helemaal heel afgeleverd. Nu de terugreis en tot straks in Nederland!