De laatste paar dagen in Australie stonden vooral in het teken van de Great Ocean Road. Na het mooie verblijf in Melbourne was deze route echt schitterend als vervolg. Op zondag bleek dat de
Australische zomertijd was ingegaan en reden we ineens pas rond 11.00 uur weg. Als eerste stop het Australische Torquay. We konden hier geen hotel ontdekken met een Spaanse ober en een kamer met
uitzicht op zee. De weg zou hier starten, maar was nou nog niet echt speciaal. Vanaf Anglesea werd dat wel anders. Echt schitterend! Rotspartijen, stranden, golven, noem het maar op. In het griezelig
toeristische Lorne geluncht, samen met de andere toeristen. De verhouding bewoners/toeristen was ongeveer 1:3 dus snel doorgereden. Met de camper was het wel af en toe lastig rijden, het was het tot
en met Apllo bay en Manenga echt waard. De Ocean road is vlak na de eerste wereldoorlog (daar zijn we weer) aangelegd door oud-soldaten om hen werk te bezorgen. Tot aan begin van de dertiger jaren
werd ook tol geheven op deze weg. Zelfs als ze nu tol zouden vragen zou nog de weg druk zijn. Manenga is echt prachtig, we hadden daar een camping direct aan het strand en hebben daar echt
schitterende foto's kunnen schieten, laaghangende zon en begin van de schemering. Op maandag werd de weg nog mooier, eerst een stukje door een prachtig heuvellandschap, wat mooier gemaakt daar het
bewolkt was en het een ruiger uiterlijk gaf. Het leek sterk op de prachtige gebieden in Schotland. Vervolgens kwamen we vroeg aan bij de zogeheten 12 apostelen. Dit zijn zandstenen rotsen in de zee,
die langzaam (2 cm per jaar) eroderen. Het zijn niet eens officieel 12 rotsen in de zee, maar een andere naam spreekt minder aan volgens de infoborden. Het hoogtepunt van de Great Ocean Road. De weg
houdt even na deze rotsen op en dan krijg je een stuk snelweg die ons in de staat South Australia bracht. Victoria was echt prachtig, het stuk South Australia was dat wel minder. Het begon erg hard
te waaien en een tussenstop in Mt. Gambier werd toen een overnachting in dit maffe plaatsje. Wel een mooi meer, zo te zien een uitgedoofde vulkaan, maar voor de rest erg Amerikaans. Dus laat maar.
Dat Amerikaanse werd op dinsdag doorgetrokken. We reden richting Robe, daar hadden we over gelezen en gehoord dat dat een mooie plek was. Dat bleek toen we er waren echt tegen te vallen. Wat oudere
huizen van de 19e eeuw lagen verstopt tussen lelijke bouw en verderop poenige villa's met dito jachthaven. De old Gaol en de obelisk die schepen zou moeten waarschuwen, zwaar geadverteerd, bleken een
ruine waar de Nederlandse archeoloog niet eens meer de moeite voor zou nemen (Gaol) en bij de Obelisk stonden vooral veel hekken met de vriendelijke woorden: keep out. Dus maar doorgereden. Op deze
dinsdag hadden we al gemerkt dat we door het meer stereotype Australie reden, lange rechte wegen met weinig te zien, maar de etappe van Robe naar Meningie sloeg alles, op een kleine 200 km 6 bochten,
een verdwaald huis, wat boerderijen op de achtergrond en vooral veel, heel veel niets. En dan kom je in Meningie, en wederom het Amerikaanse gevoel van rechttoe rechtaan straten en huizen, lelijk
opgezet en een winkel/koffiepunt waar sinds de jaren 50 het assortiment niet meer gewijzigd was, evenals het personeel achter de balie. We hadden echt behoefte aan koffie en een sanitaire stop, dus
daar even gezeten met alleen maar countrymuziek op de achtergrond en toiletten in de tuin, nou ja zeg maar een geupgrade gat in de grond. Het is dat we de Pacific zagen en onze camper niet amfibisch
was gebouwd, anders zouden we niet beter geweten hebben dat we in het Amerikaanse midwesten waren. Maar door de diepe, clicheachtige droefenis was het ook wel weer geweldig. Wel een erg leuk verhaal
gezien over de birdman van de Coorong. Dit is weer zo'n maf verhaal dat jullie dat zelf mogen zoeken op google. Na Meningie kon het niet erger en dat was het gelukkig ook niet. Na nog een kilometer
of 20 immer gerade aus te zijn gegaan kwamen we in de wijnstreek in de Fleurieu terecht. Nu waren we wat gewend van onze vakantie in de Cahors-streek, maar dit was een oppervlak aan wijnvelden dat we
ons serieus afvragen of er werkelijk zoveel wijn in de wereld gedronken wordt. Wel prachtig om te zien en het plaatsje Strathalbyn was erg charmant en leuk. Een mooie plek zo rond 17.00 uur om kamp
op te slaan, echter was de lokale camping gesitueerd op een veldje waar het gemiddelde varken in Nederland niet gezien zou willen worden. Dus toch nog maar even doorgereden en na een mooie tocht door
de bergen waren we net op tijd in McLaren Vale, hier was een mooie camping voor onze laatste nacht, naast een wijnveld uiteraard. Vanochtend de camper leeggeruimd, koffers gepakt en nog even McLaren
Vale ingegaan. Daar staat de Almond train, een erg leuk winkeltje in een oud treinstel. En de naam zegt het al, veel amandelen. Even aan de praat met de eigenaresse en het was weer raak, mw Tonnie
van Lieshout uit Brabant, op haar 11e naar Australie verhuisd. Ze gaf aan dat Nederland benauwend voelt, maar vooral dat het hier meer country was. Ja, dat hadden we al gemerkt.... Het laatste stukje
naar Adelaide afgelegd en de camper helemaal heel afgeleverd. Nu de terugreis en tot straks in Nederland!
Na een paar dagen rust op een schitterende plek was Melbourne aan de beurt voor een bezoek. We wilden eerst onze campsite regelen en dat hebben we geweten. Ongeveer dezelfde ellende als onze eerste
nacht bij Sydney qua accomodatie gecombineerd met onze laatste dag Sydney qua autorit door droevige wijken heen. Het westelijk gedeelte van Melbourne suburbs heeft een goede competitie met Sydney
zuid voor meest lelijke wijk van Australie. De wijk heet Footscray en het enige wat voor de Victorianen aan goed uit deze buurt is gekomen is Mervyn Hughes, test cricketer voor Australie en
grootafnemer van pizza's in deze wijk. Deze "big Merv" was een zeer goede bowler maar had het postuur van een Michelinman en dat is natuurlijk niet goed voor de knieen. De Australische bond is naar
zeggen zelfs zo ver gegaan dat de foto van Merv in alle eettenten werd opgehangen met als onderschrift "Do not feed this man". Dit schijnt nog wel gewerkt te hebben, daar de Victoriaan griezelig
trots is op zijn Victoriaan zijn. Vergelijk het maar met bewoners van Friesland of Limburg die eerst Fries of Limburger zijn en daarna pas Nederlander. Waarschijnlijk is dit de belangrijkste
reden geweest dat in 1880 de beruchte Ned Kelly werd opgehangen in de Melbourne gaol. Deze vee- en paardendief vond diefstal en het vermoorden van enkele agenten niet voldoende en wilde zelfs een
eigen staat in Victoria stichten. Dat was echt tegen het zere been van de "Victorians" en dus korte metten met deze man. Het bezoek vrijdag aan de "Old Melbourne Gaol" was dan ook indrukwekkend. Echt
een gevangenis met drie verdiepingen met een vide in het midden, de plaats van executie (ophanging) binnen de muren van de gevangenis, een kleine cel en een donkere atmosfeer. Een sterke expositie
met uitleg, zaken uit de tijd van 1850 tot begin 20e eeuw die geruchtmakend waren, dodenmaskers van geexecuteerden (in verband met de jeugdige lezer geen foto's van gepubliceerd), babyfarming als
nieuwe term geleerd en we hadden eigenlijk net te weinig tijd voor mooi. Melbourne zelf is licht vergelijkbaar met London, mooie oude kerken en gebouwen die je bijna niet meer ziet door de
belachelijk hoge kantoren in de stadskern. Het station van Flinders street lijkt van binnen afbraak, aan de buitenkant echt Victoriaans letterlijk en figuurlijk. Een Anglicaanse kathedraal aan de
overkant van Flinders viel wat tegen, donker, massaal, erg gericht op geld scoren en we zagen slechts twee beelden. Dit waren beeltenissen van adelaars waar we eerder een andere associatie bij hadden
en dan een niet al te beste. Foto's maken in deze kathedraal mocht als je eerst een permissiepas van 5 dollar bij de shop kocht. Lekker bezig. Mooi was het gebouw van de bibliotheek en dat bleek vlak
om de hoek bij een oud teamgenoot van Jeroen. Deze Grant is met een Nederlandse getrouwd en heeft een kleine 8 jaar in Nederland gewoond, maar Victoria en vooral Melbourne was toch waar zijn hart
lag. Op de 24e verdieping een aardig idee van Melbourne by night gezien, maar het is net te massaal voor woorden. Ze hebben het zelfs bij melbourne central station voor elkaar gekregen om een oude
fabriek volledig in de stationshal te incorporeren. Nu is stationshal een woord wat dit complex geen recht doet. Net als in Sydney is Melbourne central station feitelijk een groot hoog Catharijne,
wel met meer sfeer, waar toevallig je ook de trein kan nemen. Door de hoogte van de kantoren mist Melbourne als je buiten loopt toch wel een stuk sfeer en vrijdagmiddag rond 17.30 is nu niet de meest
geeigende tijd om door Melbourne te banjeren. Het is hier echt druk! Op zaterdagochtend is het gelukkig een stuk rustiger en we zijn zo snel als mogelijk Melbourne ingegaan door het verwachte drukke
programma. Om 10.00 uur stonden we bij de Shrine of Rememberance, het Anzac-monument voor de Australiers en Nieuw-Zeelanders in de staat Victoria, maar vooral ook voor de Victorianen die in de
verschillende oorlogen hebben gevochten. In een omloop zijn kleine vitrines gemaakt, waarin boeken liggen met de namen van alle Victorianen die in de verschillende oorlogen hebben gevochten. Een naar
Grieks ontwerp gemaakt gebouw ( Halicarnassos), met vanaf 10.30 ieder half uur een kort gedenkmoment in het centrum van de Shrine. Ondanks de skyline van Melbourne zijn de Victorianen zo slim geweest
om de Shrine een zodanige plaats te geven dat deze op het hoogste punt van binnenstad ligt en je niet het gevoel hebt als je daar staat dat stadsgeluid of -zicht dit moment van overdenking
verziekt. Uiteraard na de ceremonie even gepraat met de lokale veteranen, die meer dan de helft van de vrijwilligers bij de Shrine en het bezoekerscentrum uitmaken. En dan kom je uiteraard
trerecht bij de Menin gate en Wipers, want Ieper kunnen ze niet uitspreken. Zie ook de foto van het standbeeld ten opzichte van de gedenksteen. In het bezoekerscentrum is een mobiele expositie
die de verbouw van de grote exporuimte moet opvangen. Daar openen ze op 11 november ( verrassend..) een nieuwe expositie met zelfs een landingsboot die bij Gallipoli is ingezet. Een stukje
lopen door het park bracht ons bij de Rod Laver arena en het complex van de Australian open. Wat we niet op tv zien bij dit tennistoernooi is dat een erg drukke weg, Swan street, hier direct langs
loopt. Aan de andere kant liggen 6 treinrails parallel en de outside courts, meestal het jachtterrein van de verdwaalde Nederlandse tennisser die zich weet te plaatsen voor het hoofdtoernooi, liggen
echt er bij alsof je op een industrieterrein aan het tennissen bent. We begrepen meteen waarom daar nooit camera's zijn. Aan de overkant van Swan street ligt het olympic park, 1956 voor diegenen die
het nog weten, maar Noordoost van dit tennispark ligt het victoriaanse heiligdom, de MCG. De spelen van 1956 kenden daar hun opening en sluiting, in de winter wordt het vooral gebruikt voor AFL
(Aussie rules football), maar met een capaciteit van bijna 100.000 man is de MCG vooral bekend door het cricket en de Boxing day Test. De tour van de MCG is niet direct gericht op cricket en/of
traditie. Het is veel meer een rondleiding betreffende de logistiek rondom een cricketwedstrijd of een wedstrijd van de AFL. Aangezien ze net de week hiervoor de AFL finale hadden ging een aardig
gedeelte dan ook over hoe het die week er voor is gegaan. De plek waar de bus van Sydney tegen de muur was gereden ( de catacomben van de MCG kunnen qua architectuur wedijveren met de fabrieken in
het Ruhrgebied), waar het winnende team zich had omgekleed (faciliteiten in Ruhrgebied in fabrieken beter dan hier), waar de pers zit, hoe ze de camera's richten om publiek onder controle te houden
etc. Alleen het stukje van de leden van de Melbourne cricket club was meer traditioneel. Het was zeker interessant, maar het miste de charme van Lord's qua rondleiding en zeker het persoonlijke wat
we in 2013 op Murrayfield hebben mogen meemaken, maar dat was ook uniek door de wisselwerking destijds. Even goed gegeten in de enige eettent in de MCG van de ongeveer 50 die open was en daarna het
sports museum in. Toen werd ook duidelijk waarom de tour minder traditie tentoonstelde, want het sports museum had als onderdeel het museum van de Melbourne cricket club en het stadion. Een prachtig
opgezet gebeuren, eerst de historie van het stadion, gevolgd door een overzicht van Australische sportlegendes (Bradman, Laver o.a), de schoenen van Ian Thorpe (maat heel groot), heel veel cricket,
het MCC museum wat een schitterende klassieke uitstraling heeft, de fiets van Cadel Evans (een Victorian), de belangrijkste sportmensen uit Victoria, een uitvergrote cricketpitch en een holografische
presentatie van Victoria's favourite son Shane Warne. Shane Warne is het gelukt om populairder te worden dan Merv Hughes, dit door nog veel beter te bowlen en iets beter zijn gewicht onder controle
te houden van tijd tot tijd. Een apart gedeelte voor paardensport met een holografische weergave van een paard, en dan vooral hoe groot zijn hart is en dat tijdens inspanning extra rode
bloedlichaampjes worden aangemaakt, waardoor het percentage rode bloedlichaampjes van 45 naar 60% stijgt en zo zuurstof beter en effectiever wordt getransporteerd. Een expositie over medailles en de
historie hiervan, een hele grote expo over AFL die we links lieten liggen, Daarna zelf aan de slag met cricket, netball, basketbal, boogschieten (virtueel) en helaas ook voetbal. Echt 10 minuten voor
tijd weg en nog even Melbourne in. Daar kwamen we er achter dat tegenover de fabriek in de hal van Melbourne central een opgeblazen zakhorloge hing, aan de achterkant versierd met koala,s die heen en
weer tikten als alternatieve pendule (zie foto) en om het half uur klonk het onofficiele nationale volkslied "Walzing Matilda" uit dit uurwerk. Ondanks de drukte en de lelijke hoogbouw was het
lastig afscheid nemen van Melbourne. We hadden nog tijdig bij Geelong een plek geregeld, wat een uurtje rijden was van het station van Footscray. Australie ging over op zomertijd en dus een uur
vooruit. Dit waren we even vergeten en ineens was het al 11.00 uur voordat we echt gingen rijden. De Great Ocean Road. En dat laten we voor onze laatste blog die we in Australie gaan schrijven.
Allereerst dank jullie voor jullie lieve reacties op onze blogs en foto's. Zo lijkt het wel alsof jullie direct meereizen met ons en alle mooie, maar ook minder mooie dingen in en van Australie
meemaken. Nu we over een week net terug zijn van de reis kijken we tot dit moment terug op een prachtige reis. Voor twee mensen die niet van kamperen houden is iets meer dan 4 weken door Australie in
een camper een boeiende uitdaging. Het bed is natuurlijk minder dan dat we gewend zijn, zeker de manier waarop je deze moet samenstellen en waar het matras uit bestaat. Als extra is een nachtelijke
uitstap naar de "badkamer" iets wat je liever niet wil doen. Je maakt de ander automatisch wakker, het toilet is of aan boord of je moet de camper uit. Het is best fris in de nacht hier, ook al zijn
de dagtemperaturen voor ons gevoel hoog te noemen. Gelukkig zijn bij bijna alle campings waar we gestaan hebben de faciliteiten redelijk tot goed te noemen. Soms ziet het er oud uit, maar is het in
ieder geval schoon. Slechts bij twee campings hebben we afgezien van douche en toilet, wat wel jammer was dat een hiervan de duurste plek was waar we gestaan hebben, nl de zondagavond voor Sydney. De
tweede was van afgelopen dinsdag op woensdag. We kwamen in het plaatsje Sale, waar een wolkbreuk op ons wachtte en we voor ons fatsoen niet verder konden rijden. Dit was, buiten de eerste zaterdag,
ook de goedkoopste camping. Op de douche- en toiletfaciliteiten was een cijferslot om anderen van het gebruik van de faciliteiten af te houden. Blijkbaar houdt dit ook de schoonmakers buiten. Nomen
est omen om het maar eens in een oude taal te zeggen, want Sale betekent in het Frans natuurlijk smerig. De steden en dorpen van Australie zijn echt verschillend van elkaar, alhoewel het meeste
rechttoe rechtaan is opgebouwd naar Amerikaans model. In strakke straatstructuren dus. Mooi was een gedeelte van Sydney en onder meer het dorpje Mullumbimby, Port Macquarie en het gedeelte van
Victoria waar we nu zitten rondom Yarra Junction. Voor het meest droevige staat de wijk Rockdale op nummer 1, ondanks zware competitie van een andere wijk in Sydney van wie een paar bewoners in 2000
nog namens Libanon aan de rugby league world cup hebben meegedaan. Dit daar er andes te weinig landen zouden meedoen. Verder zijn er voldoende lelijke dorpen op onze route verschenen, eigenlijk
teveel om op te noemen. Het is niet voor niets dat hele dorpen te koop staan zoals het lijkt. Wel zijn we nog benieuwd naar Melbourne, dat lijkt toch wat mooier te zijn met shopping arcades.
Newcastle hebben we helemaal links laten liggen toen we hoorden dat ze daar erg hun best hebben gedaan om het op het Britse Newcastle te laten lijken, wegwezen dus, samen met de Gold Coast
natuurlijk. Het eten hier is zoals al eerder gemeld duur. Het goedkoopste wat hier te krijgen is fastfood. We zijn heel veel macs, KFC's, Hungry Jacks (=burger king), redrooster (alternatieve KFC) en
in mindere mate Pizzahut tegengekomen. Aangezien de output van deze ketens slechts op papier als "eten" te boek staat laten we dit culinair gezien uit onze beschouwing. Wel begrijpen we dat 60% van
de Australiers last hebben van overgewicht. Dit wordt niet geholpen door de afstanden die mensen hier rijden voor boodschappen. De verpakkingen zijn dan ook groter dan wij gewend zijn. Een bak ijs,
bij ons maximaal een liter, is hier minimaal 2 liter. Jus d'orange minimaal 3 liter. Ondanks de flinke prijs lukt het ons redelijk om nog enigszins iets gezonds te eten. Buiten een ongeluk met de
pizza hut waren de pizza's goed, maar wel duur. Dubbel zo duur als de pizza in Nederland. We hebben vrij weinig gebruik gemaakt van de barbecue. We hebben zeker 2/3 van onze reis tot nu toe zelf
kunnen koken. De lokale jumbo heet Coles en is in de meeste plaatsen wel te vinden die meer dan 5.000 bewoners heeft. Brood is wel ok via de lokale bakkers. Het reizen zelf was ook een uitdaging.
Geen tomtom, maar op basis van kaarten en soms via google maps. Na een paar dagen kwamen we er achter dat de Bunnings, zijnde een kruising van Gamma en Hornbach, gratis Wifi heeft van aardige
kwaliteit en snelheid. In ieder geval beter dan de Mac, waar we eigenlijk alleen koffie hebben gedronken voor de internetverbinding. Als we er even niet utkwamen dan was het zien van een Bunnings
meestal een uitkomst, want dan konden we de bestemming op de ipad vastzetten in google maps. Zeker nodig en we hoeven niet meer uit te leggen over de manier van wegaanduiden die de Australische ANWB
aangeeft. Ook de hoofdwegen direct door dorpen, het ineens opdoemen van rotondes op deze hoofdwegen zonder waarschuwing, fietsers op de vluchtstrook en overstekend wild (niet zelf meegemaakt
gelukkig) maken rijden moeilijk. Links rijden is geen probleem eigenlijk, alleen van parkeerterreinen afrijden is af en toe even opletten. Wel zagen we gisteren een boom over de weg liggen en werden
we tijdig tegengehouden. Om even weer van civilisatie te genieten hebben we bij Hill n dale in Yarra junction een huisje geboekt voor twee nachten. Een echt bed is echt heerlijk, met een fatsoenlijke
douche. Het parkje kent slechts 6 huizen die je niet kan zien, we hebben een klene veranda waar we op een regenwoudachtig bos uitkijken. Een fijne douche helemaal voor jezelf is ook een luxe. Echt
prachtig, kaketoes op de veranda die je vogelzaad kan geven en een echte houtkachel in de kamer. Daarbij zeer vriendelijke mensen, zoals we eigenlijk al door geheel Australie treffen. Afgelopen
dinsdag hadden we, voor het noodweer, een tochtje van Bairnsdale naar Paynesville gemaakt, op aanraden van de lokale VVV. Een tochtje van 2 minuten op de veerpont naar Raymond Island, waar we de
koala trail liepen. Hier zitten de koala's in het wild gewoon in de bomen. De uitdaging was om ze te spotten en dat is aardig gelukt. Driekwart zat wel te hoog voor leuk, die beesten zijn natuurlijk
ook niet gek, maar we hebben paar prachtige exemplaren van dichtbij gezien. Vervelend was de terugkeer van de muggen op dat eiland. Helemaal lekgestoken. Maar een prachtige ervaring. In het nieuws
hier momenteel is dat de Gold Coast de locatie wordt voor het filmen van Pirates of the Carribean 5, dat de rugby league finale (ketterij!) zondag a.s is, dat de krant van afgelopen maandag voor
driekwart gevuld was met de finale van Australisch voetbal (het wereldnieuws kwam ergens op pagina 15 aan bod) en dat de finale van de bachelor Australia nu is en dat daar teveel aandacht op tv aan
wordt besteed, nog erger dan SBS met sterren springen en meet van dat soort meuk. Morgen terug de camper in! We hopen dat we met deze blog veel van jullie vragen uit jullie reacties hebben kunnen
beantwoorden.
De kustlijn in het oosten van Australie is echt schitterend. Waar je ook komt is het prachtig. Na het reisdebacle van donderdag (eigenlijk de gehele dag besteden om een winkel te vinden en Syndney
uit te komen in Nederlands weer) kwamen we donderdag aan in Shellharbour. Een campsite met als achtertuin een schitterend strand. Met weemoed doorgereden en de toeristische route gepakt. Zo kwamen we
in het pittoreske Kiama, waar een leuke vuurtoren stond met daarbij de tekst Big Blowhole. Hier konden we ons niet echt iets bij voorstellen, dus als rechtgeaarde toerist mag je dan gaan kijken. Een
prachtig natuurfenomeen wachtte daar. Vulcanische activiteit zorgde daar voor een rotspartij die een cyclische opspuiting van water voorzaakt. De rots hing over een stuk oceaan, waarbij onder de rots
een ruimte was waar het water in stroomde. Deze ruimte raakt vol water, alleen blijven de golven er in stromen waardoor de nog aanwezige lucht in de ruimte gecompresseerd raakt. Dat geeft tegendruk
en dan kan het water nog aan 1 zijde er uit en dat is omhoog. Een schitterend gezicht. Daarbij ook verderop nog dolfijnen en een ruig stuk kustlijn en het plaatje was compleet. Op zaterdag reden we
door naar Shoalhaven heads, niet heel bijzonder maar wel een park waar een groot recreatieveld lag, inclusief cricketpitch en geiten. Gewapend met oud brood richting deze beestjes, maar ze kenden
slechts 1 weg en dat was immer gerade aus richting broodzak en daarmee ons. Door vaste bewoners van het park (in plaats van bejaardenhuizen verblijven de senioren standaard op een camping, sommige
campings worden eigenlijk meer bejaardendorpen) werden we uitgelachen want die kenden de diertjes en door de receptie werden ze omschreven als "quite enthousiastic". Snel doorgereden door het droeve
Bega richting Eden, wat alleen in naam gelijk is aan het paradijs. Wat ze daar wel hebben is het killer whale museum. Vanaf het midden van de 19e eeuw was de twofold Bay, waar Eden aan ligt, een
centrum van walvisvangst. Hier is het dorp groot mee geworden en behalve de baleinen en de walvisolie waren in die tijd ook meer bizarre zaken. Zo zou het verblijven in het met warm water gevulde
karkas van een walvis reumapatienten beter maken. Wat apart was eind 19e en begin 20e eeuw dat een troepje Orca's onder leiding van "old Tom" zo schrander was dat de Orca's een walvis de baai
inleiden, vervolgens met geluid en staartslaan de walvisjagers opmerkzaam maakten dat een walvis in de baai zat en de walvisvaarders konden dan de walvis doden. De walvisjagers lieten dan eerst de
Orca's de tong, lippen en keel van de walvis weg eten om daarna de baleinen en de olie te verwerken. De jagers herkenden de Orca's aan de staartvorm, die voor iedere Orca uniek is. Het skelet van Old
Tom is, toen het dier op een gegeven moment op het strand aanspoelde, daarna tentoongesteld en nu is het een streekmuseum. Vervolgens vanuit Eden doorgereden richting Genoa, ja zo het het echt, waar
we honger hadden en toen afsloegen op aanwijzing van een bord waarop bed, mes en vork en benzinestation stond. Na donderdag hadden we beter moeten weten. Een met een bus van 8 bij 3,5 op een tourist
drive met alleen maar heuvels en twee haarspeldbochten is geen lol. We kwamen aan in Maracoota. Hier wat gegeten en ook de borden gevolgd naar de WW2 bunker, die een rol heeft gespeeld bij het zoeken
naar scheepsactiviteit van de vijand. Deze bunker was dicht, de openingstijden zijn zeer ruim te noemen, namelijk dinsdag van 09.30 tot 12.00 uur, daarbuiten bekijk je het maar. Aangezien de bunker
vooral ondergronds was kwam van dat bekijken dus niets. Vevolgens bleek dat de way in naar Maracoota ook de enige way out was. Toen maar een nachtje gebleven daar binnen twee uur deze brute
combinatie van de drs. P liedjes "heen en weer" en "dodenrit" ons niet zo verstandig leek. Ook hier waren we weer het slachtoffer van de unieke kijk op wegaanwijzingen van de Australische ANWB.
Vandaag doorgereden in de richting van Melbourne. Als eerste lag Cann River op de route, waar we vlak voor een rainforest walk maakten en daar vervolgens een heel mooi houten kerje bezochten.
Vervolgens dit dorpje doorgelopen om er achter te komen dat, het kerkje uitgezonderd, alle gebouwen in Cann River te koop staan. Verderop in Victoria was dat wat minder, Lakes Entrance was wel mooi
als je naar het meer keek en niet achterom, en nu zitten we in Bairnsdale, waarvan de lokale VVV-dame tegen me zei dat hier geen moer te beleven was. En dat geloven we graag. Tot de volgende ronde!
@R,J,M en E, echt prachtig inderdaad, in Nederland kunnen alleen buitenlandse gezelschappen zoiets neerzetten. Of de dame die in de kerk zong bij de huwelijksviering natuurlijk
De disneyfilm finding nemo speelt zich af bij het great barrier reef waar het clownvisje nemo gevangen wordt en zijn vader op zoek gaat. Aangekomen in Sydney Harbour steekt deze vis zijn hoofd omhoog
om te kijken of hij daadwerkelijk in Sydney is. Direct zie je een roedel meeuwen die allen: "mine, mine, mine" roepen en als een debiel alles wat voedsel is opjagen. Dit is geen dichterlijke vrijheid
van de tekenaars en verhaalbedenkers geweest. In het echt sterft het bij de haven van de meeuwen, vooral bij de opera bar waar we dinsdag waren en zo gauw er een paar mensen van een tafel opstonden
waar nog een kruimeltje eten lag kwamen de meeuwen om alles kaal te roven. Zelfs een tafel waar nog mensen aan zaten moest het op een gegeven moment ontgelden. Het tweede gevaar van de meeuwen is
inherent aan het eerste, want het eten gaat uiteraard door het maag/darmkanaal van deze vogels en echt veilig zitten doe je niet. Als enige wapen tegen deze "shitfires" waren parasols geplaatst die
het terras overlapten. Op woensdag hebben we dus dit gedeelte bij de opera house letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Na wederom een prachtige lunch bij de pastaplace (die moeten we in
Nederland hebben) troffen we per ongeluk een boekenzaak waar Broese 3 keer in paste. Mooie boeken en andere media en doorgegaan naar de Anzac-memorial. De poppies zijn niet in het seizoen en waren
dus weinig aanwezig. Wel indrukwekkend opgezet en een bijzondere aardige vrijwilliger daar wiens vader nog bij de RAF bomber command zat en wittebrood in Mei 1945 boven Nederland heeft afgeworpen.
Daar kende deze man Nederland van. Na uitleg dat we veel in Ieper zijn geweest kon daar verder alles. Dagelijks is bij het Anzac-monument om 11.00 uur in de ochtend een ceremonie. Ook zoiets is ons
natuurlijk bekend, maar dan om 20.00 uur bij de Menenpoort. In de avond gingen we weer naar de opera house voor de voorstelling: "The King and I", gespeeld door een groot gedeelte van de Australian
opera society. Dit is dus musical zoals het hoort en geen ellendemol-niveau. Een arme jongen die "slechts" op Broadway had gestaan werd weggeblazen door vooral de dame die Tuptim speelde, de koning
en de eerste dame van de koning waren ook geniaal. Echt schitterend om zoiets in de opera house mee te maken. Donderdag was een maffe dag. Finding nono als je op zoek wilt naar een grote sportzaak.
In Sydney is alles slecht aangegeven voor de automobilist en voor 40 minuten rijden zijn we 2,5 uur door bijzonder droeve wijken heen gereden. De beloofde 26.000 vierkante meter cricketspullen bleek
daarna in werkelijkheid een stuk minder. Maar wel een mooi shirt en voor weinig cricketspikes gescoord! Gelukkig vonden we de weg uit Zuid-Sydney eindelijk en konden we in het mooie Shellharbour gaan
slapen. Echt een prachtige, rustige camping op 50 meter! Van het strand. Morgen meer! We hebben vandaag iets prachtigs qua natuur gezien!
Na het mooie rustmoment in Mullumbimby afgelopen vrijdag begonnen we op zaterdag met de kleine 800 km richting Sydney vanaf Ballina. Al snel kwamen we er achter dat je niet eens 80 km p/u gemiddeld
haalt daar stukken van de highway/freeway gewoon door dorpjes of kleine stadjes gaan, waar verkeerslichten en rotondes de snelheid aardig doen breken. De dorpjes zelf zijn droef te noemen. Gelukkig
kwam er in de namiddag een goed stuk snelweg die ons naar het leuke havenstadje Port Marquarie leidde. Hier gelukkig geen Amerikaans gevoel bij dit stadje, wat echt een leuke kern voor een mooie
haven heeft. In de avond gegeten bij de pancake place, die het hollandse pannenkoeken combineert met een roti en wrap en nog wat andere invloeden. We kregen een in een crepe ingerolde fruits de mer
die heerlijk was. Als toetje banaan en chocolade met natuurlijk een crepe. Erg leuke ideeen opgedaan. Op zondag viel bij het rijden vooral ook op dat wat in Nederland als vluchtstrook dient hier het
fietspad is. Als extra baan van de snelweg dus. Vooral boeiend ook bij invoegend verkeer, dan mag de fietser even dat stuk invoegstrook oversteken. Volgens de inmiddels al drie jaar hier wonende
Pieter Mees, een cricketvriend van Jeroen, kunnen Australiers niet echt fietsen, ze leren het pas rond hun 30 als ze al aan de slag gaan. Hijzelf vindt het ook gevaarlijk te fietsen daar de
Nederlandse stijl niet geschikt is voor het Australische verkeer. Aangekomen op een potentieel goed ogende camping bleek naderhand dat dit niet de juiste keuze was. Te ver van Sydney af, wifi stuk en
als piece de resistance toiletten en douches die door teveel mensen werden gebruikt ten opzichte van de schoonmaakfrequentie. Ga dus niet naar Narrabeen. Snel maandagochtend gevlucht richting de
Sydney hills, waar we rustig en schoon staan en op 8 minuten rijden van de Sydney underground. Je bent nog wel een half uurtje kwijt, maar met een bus van 8m lang en 3,5m hoog en links rijden laten
we die liever in de buitenwijken staan. Uitgestapt bij town hall station, wat direct overloopt in hoog catharijne maal 8. Het oude queen victoria building is erg leuk met winkels ingericht, daarna
komt het grote geweld met prada en al dat soort gedoe. Mooi om te zien en leuk om te doen. Gisteren wat later naar Syndey gegaan en we zijn andeerhalf uur alleen al kwijt geweest bij de haven van
Sydney en het opera house. Een prachtige zonsondergang bij de haven en de brug. Met Pieter Mees, die in Sydney werkt en woont, bij de opera bar gegeten en van hem hebben we een goed idee gekregen wat
het is om hier te wonen en te werken (en natuurlijk te cricketen...). Vandaag weer Sydney in voor de betere sightseeing en een mooie verrassing in de avond. Tot de volgende ronde!
Vanaf Brisbane gaan we nu naar het zuiden toe richting Sydney. Vanaf onze pleisterplaats in noord Brisbane is dat een kleine 1.000 kilometer. Vol goede moed begonnen aan de reis en dan kom je bij de
gold coast, zo'n half uurtje onder Brisbane, bij kleine steden uit als Southport en Surfers Paradise. Eerst worstel je je nog langs een paar pretparken en een verdwaalde dierentuin en een combinatie
daarvan bij Sea World in Southport. Uit nieuwsgierigheid gingen we toch, ondanks de waarschuwing van onze buren op een eerdere camping om het vooral links te laten liggen, even kijken wat de Gold
Coast en vooral Sea World dan wel niet inhielden. Van de snelweg af zie je dan de gold coast al opdoemen, ondanks de goede 6 km afstand. Walgelijk hoge flatgebouwen/appartementencomplexen die de zaak
een soort Las Vegas of Dubaigevoel geven. Ongetwijfeld leuk voor de aan surfen of varen verslaafde Australiers en Japanners, maar voor een reizende toerist vooral niet mooi om te zien en zeker niet
om je tussen te begeven. Bij Sea World gestopt en geinformeerd en we hadden inderdaad even het gevoel dat het een van het Amerikaanse continent afgebroken stuk land was dat per ongeluk tegen de
Australische kust was aangekomen na de Pacific te zijn overgestoken toen we door een Amerikaanse te woord werden gestaan die achter de balie stond. Wegwezen dus en snel Queensland uit. Op het moment
dat we de grens met New South Wales over waren gestoken leek Australie ineens een ander land. Het landschap was meer als de Vogezen, met de extra charme dat de bewoners van deze streek waar we nu
zijn geen Fransen zijn en dat scheelt toch een stuk. Zo ben je binnen een half uur vanuit chaos en een oninspirerende omgeving naar rust. Vanaf Tweed Heads kom je dan via het schitterende Byron Bay
in Ballina uit, waar een meer en een rivier als een soort delta de zee in lopen. Vandaag waren we bij de Crystal Castle, waar we niet echt direct een beeld bij hadden wat we moesten verwachten dan
een paar mooien tuinen. Dat was heel anders. Er waren zeker beelden, met name van het Boeddhisme en Hindoeïsme, met zelfs een stupa. Dit is een Boeddhistisch heilig monument om de universele
goddelijkheid te tonen. Het speciale van deze stupa is dat het een kalachakra is die de energiecyclus binnen de cosmos symboliseert. In het Engels is de vertaling van kalachakra Wheel of Time (
Emma!). Er zitten 108.000 geschreven gebeden in dit bouwwerk. Voor meer info google te gebruiken. De oprichters hebben eveneens een stukje regenwoud opnieuw aangelegd, het gebied waar we nu zijn was
vroeger de Big Scrub, een tropisch regenwoud van 75.000 hectare waar nu nog slechts 1% van over is. Ook hebben ze een combinatie gemaakt van beeldentuinen met een stuk botanische tuinen en, zoals je
al verwachtte, heel heel veel kristallen. Er is een ruimte voor meditatie, de lunch en koffie komt uit eigen organische tuinen en de rust en sereniteit die daar is mag wel het ideale tegengif genoemd
worden tegen de rotzooi die op iets meer dan een uur rijden aan de Gold Coast. We waren de hele dag op deze meer dan inspirerende plek vlakbij het pittoreske Mullumbimby. Morgen echt op weg naar
Sydney
Lieve allemaal, Na een dagje rust zijn we gisteren met de camper opweg gegaan naar Moreton Bay. Een groot stuk zee tussen Brisbane en Moreton Island bekend om zijn vele schilpadden, dolfijnenen en
Dugongs. Na een camping opgezocht te hebben zijn we de snorkelspullen op gaan halen en vroeg naar bed gegaan. De volgende dag stonden we al om 6:15 op de boot voor een dagbezoek aan Moreton Island,
volgens de Australiers zelf 1 van de mooiste snorkelplaatsen van Australie. Na anderhalf uur zeeziek te zijn geweest (uiteraard Jeroen niet want van hem kon de boot niet snel of hoog genoeg door de
golven gaan) op weg naar Moreton Island kwamen we uiteindelijk aan bij het Tangalooma Resort. Op dit prachtige tropische eiland, waar papagaaien en Kookaburra's vrij over de bomen vlogen, stond oa
snorkelen op het programma. Na een flinke wandeling over het strand kwamen we aan bij een aantal scheepswrakken die vlak voor de kust gezonken zijn om zo te proberen een door mensen ontstaan
coraalrif te maken en dus de coraalvorming te bevorderen. Met de belofte van een prachtige onderwaterwereld gingen we vol verwachting richting de wrakken snorkelen. Wat een tegenvaller!(@erik, zijn
benieuwd wat jij ons geadvisserd zou hebben) Troebel water waar de vissen moeilijk in te vinden waren en tot onze schrik een behoorlijk onderstroming. Waar Jeroen met moeite nog in eerste instantie
richting kust kon zwemmen, hing ik al snel in het ankertouw van een daar geankerde zeilboot in een poging niet meegesleurd te worden. Na wat hulp van Jeroen kwamen we uiteindelijk weer bij de kust
aan waar we nogal geschrokken en doodmoe terug naar het resort gegaan zijn. 's middags hebben we heerlijk van alle faciliteiten van het resort gebruik gemaakt en rondgekeken op dit prachtige eiland.
Een uur voor aanvang van de terugreis (schemering) had Jeroen nog een grote verrassing geregeld. We mochten namelijk meehelpen met het voeren van de wilde dolfijnen vanaf ongeveer een meter in zee.
Geen woorden voor hoe geweldig dit is geweest. Zo dichtbij deze prachtige dieren, zelf ervaren hoe slim, grappig en lief ze zijn. Daarbij voelde we 't extra speciaal dat we dit samen hebben kunnen
doen. Samen in het water bij de dolfijnen en ook nog een Verpleegstershaai die heel rustig bij ons in de buurt zwom. Zo bijzonder dat Jeroen en ik nog steeds niet kunnen geloven dat we dit gedaan
hebben. Mede dankzij jullie ontzettend lieve giften bij de bruiloft is dit werkelijk geworden. @pien, wat superleuk om te lezen dat je klas met ons ' mee reist'. Echt geweldig en vanuit ons hier '
down under' heel veel hartelijke groeten. We dachten nu de klas zo meeleest dat het misschien wel leuk is als je ter verloting na terugkomst of als prijs voor iets met dit 'meereizen' een leuk echt
Australisch iets kan gebruiken. Nu hebben wij gisteren een heel klein flesje met echt zand van het strand op Moreton Bay meegenomen. Misschien kun je hier als prijs iets leuks mee doen. We hebben er
voor ons zelf ook 1. @ester en thijs, heel veel moois gewenst in ZA. Wat een bestemming en de eerste na grote veranderingen thuis. We wensen jullie alle goeds toe! En wat is de wereld idd klein he:-)
@kees, 23 graden ??? Bijna zomers. Wat heerlijk! Na alle gezelligheid is het missen wederzijds hoor. En nu ook nog met je verjaardag komende week. Heel veel leuks toegewenst die dag. @ma, 't is hier
warm overdag, iets van 28 graden dus heerlijk. Alles goed thuis? Liefs van een (beetje verbrande) Jeroen en zwijmelende (dolfijnen gezien, zucht) Karin
